KANON 1089. UPROWADZENIE

Siódmą z kolei przeszkodą zrywającą jest przeszkoda uprowadzenia. Uprowadzenie kobiety było w Kościele piętnowane od początku, ale dopiero Sobór Trydencki nadał mu miano przeszkody małżeńskiej. Obecnie rzadko się zdarza, by kobiety uprowadzano z zamiarem ożenku, jednakże kanon z 1983 r. dość klarownie opisuje tę przeszkodę. Nie ma znaczenia czy mężczyzna sam dopuszcza się uprowadzenia czy korzysta z pomocy osób trzecich. Nieważne jest to czy została użyta siła fizyczna, szantaż lub presja moralna. Bez znaczenia jest również to, gdzie miało miejsce jej zatrzymania: w jej mieszkaniu, czy też miejscu, do którego dobrowolnie przyszła. Jeżeli występuje zatrzymanie kobiety z zamiarem poślubienia jej, kanon ten ma zastosowanie. Od przeszkody tej jest mozliwa dyspensa. Kanon brzmi:

Nie może być ważnie zawarte małżeństwo pomiędzy mężczyzną i kobietą uprowadzoną lub choćby przetrzymywaną z zamiarem zawarcia z nią małżeństwa, chyba że później kobieta uwolniona od porywacza oraz znajdując się w miejscu bezpiecznym i wolnym, sama swobodnie wybierze to małżeństwo.